Terwijl de rest van Nederland gisteravond nagelbijtend voor de televisie zat, was ik aan het werk. Want er zijn ook mensen die gewoon willen dansen, sporten of yoga-en (ik werk namelijk in een dansstudio, zoals u nu misschien begrijpt).
Het was de hele avond wel bijzonder rustig, dat wel. En één van de docenten sloot een deal met zijn leerlingen dat de les dit keer korter zou zijn, maar dan wel gratis was, zodat hij op tijd thuis zou zijn voor het voetbal.
Om een uur of half elf was ik aan het afsluiten, toen ik vanuit de open staande deur een luid gejuich hoorde komen. Ik liep naar buiten en zag een jongetje aan de overkant van de straat hard op en neer springen in een oranje shirt. 3-0, nam ik aan. Ik had namelijk noch televisie, noch radio tot mijn beschikking, maar checkte wel af en toe het internet.
Op de fiets naar huis was de stad in een uitgelaten stemming, met veel getoeter en olé olé. Mijn route naar huis gaat altijd over de Singel, alwaar ik de dames van lichte zeden passeer. Ik keek naar rechts en in een glimp zag ik zo’n dame voor het raam staan. Ze had een oranje setje aan, met naast haar een televisie, waar het voetbal op te zien was. Wat slim!, dacht ik. Dan kun je dus én naar de hoeren én tegelijkertijd de wedstrijd kijken. Dat noem ik nou nog een goeie Hollandse handelsgeest.
Swaans Wereld 