Darmkrampjes en het gedoogbeleid van katten

Ja sorry mensen, ik kan het op het moment eigenlijk alleen over Zef hebben. Ik weet dat er van alles in de wereld gebeurt, erge dingen, ik ving iets op van een crisis of zo, maar daar hou ik mij op het moment zo min mogelijk mee bezig.

Nee, bij mij draait het om poepluiers, voedingen, slapen en darmkrampjes. Want Zef heeft van dit laatste nogal last helaas. Het schijnt er bij te horen, aangezien zijn darmen moeten wennen aan überhaupt voedsel verteren. Deze krampjes resulteren in soms urenlang heftig gekrijs van kleine Zef dat mij recht door mijn moederhart snijdt. We maken zijn voeding nu aan met bar le duc water, masseren zijn buikje, doen hem in bad, leggen hem in de ‘buik-op-arm’ houding maar uiteindelijk helpt het allemaal niet veel. Hij huilt zich er hartverscheurend doorheen. Na één tot vier maanden gaan de krampjes weer over, als het goed is. Ik hoop dat het al na die ene maand zo ver is.

Na het harde huilen is hij heel moe en valt meestal in een diepe slaap. Zo lag hij gisteren bij M. op schoot. En niet veel later kwam Mus de poes er ook bij liggen. Dikke vrienden zijn het. Nu ja, Mus gedoogt Zef. En dat is al veel meer dan we hadden durven hopen.

De moeder van.

Hallo lieve lezers. Mijn wereld draait op het moment alleen om de kleine Zef. En Zef is de liefste van de hele wereld! Vind ik dan, als zijn mama. (heel raar dat ik dat opeens ben, mama- gisteren belde iemand van het consultatiebureau en die vroeg: “Spreek ik met de moeder van Zef?” Huh? Oh ja, dat ben ik, dacht ik toen)

De kraamzorg was er gisteren voor het laatst, dus vanaf vandaag moeten Zef, M. en ik ons eigen ritme en draai gaan vinden in de dagelijkse dingen. Best wel spannend. Gisteren ben ik ook voor het eerst sinds een week weer buiten geweest. Even een rondje gelopen met mijn moeder. Daarbuiten bleek ook opeens nog een wereld te zijn! Was ik helemaal vergeten.

Zef ligt nu in zijn wiegje te slapen en dat ziet er ongeveer zo uit:

[Is ie schattig of is ie schattig?]

Er is een nieuwe Amsterdammer geboren!

NIEUWS FLITS: Op woensdag 11 februari om 07.09 uur ’s ochtends is onze mooie en gezonde zoon geboren: Zef. We zijn dolblij, trots, zielsgelukkig, hondsmoe, overrompeld en 100 meer emoties, die elkaar in razend tempo afwisselen.

Na een nacht in het ziekenhuis, omdat Zef met een vacuumpomp ter wereld kwam en bovendien een beetje aan de lichte kant was, qua gewicht, zijn moeder en kind weer thuis.

Mijn wereld is heel klein op het moment en alles is spannend en nieuw en best wel vermoeiend. En dat is fijn.

Hier een fotootje van onze grote held, Zef:

Hallo wereld!

IJburg

Zowel lopen als fietsen gaat steeds moeilijker op het moment, met mijn zeer topzware buik. Ik ben namelijk aanstaande vrijdag al uitgerekend! Dit vind ik zelf ook een heel erg raar idee…

Toch probeer ik iedere dag een luchtje te scheppen. Dat is goed voor lijf, leden, de aanmaak van Vitamine D, mijn bloedsomloop en obstipatie en daarom dus ook voor het kind. 

Afgelopen zaterdag was het best lekker en helder winterweer, dus leek het mij een goed plan om mijn horizon te verbreden en de tram naar IJburg te nemen. Je bent er dan eigenlijk zo.

M. en ik stapten uit bij het eindpunt en dwaalden door de straten van IJburg. Een enorm Oost Duits gevoel bekroop mij. Veel beton, hoge gebouwen, weinig groen. Omdat we allebei niet heel veel kunnen en willen lopen op het moment, hoopten we ergens te kunnen zitten en drinken. In de tram hadden we gezien dat er allemaal nieuwe horeca gelegenheden bij waren gekomen in de ‘hoofdstraat’ dus dat moest lukken. Maar de meeste café’s die we tegen kwamen bleken dicht. Al lopend werden we steeds moedelozer en de troosteloze gebouwen hielpen ook niet echt.

Uiteindelijk kwamen we uit bij het winkelcentrum, waar we bij de visboer een broodje aten en ik eindelijk naar de wc kon.

Destijds heb ik bij het referendum voor IJburg vóór gestemd. Het was, geloof ik, de eerste keer dat ik mocht stemmen, wat ik toen heel spannend vond, en ik dacht: Misschien wil ik daar later wel wonen. Dus daarom ben ik voor.

Maar elke keer als ik op IJburg kom, word ik zo moedeloos en verdrietig. Er zit zo weinig karakter in het geheel. Er staan nergens bankjes om op te zitten, er is zo weinig groen (oke het is winter, maar toch), de mensen die er rondlopen kijken gedeprimeerd. Het heeft ook eigenlijk nog zo weinig met Amsterdam te maken. Het zou willekeurig waar kunnen zijn. Door de jaren heen geef ik IJburg steeds weer een kans, maar kom er ook steeds teleurgesteld vandaan. Er zit geen ziel in, dat is het. Op dezelfde stempel namen we de tram terug.

Spinal Tap Radio

Voor wie wil horen hoe mijn stem klinkt: ik ben vanavond te horen op radio 1, bij BNN Today! Jawel. Tussen 20 en 22 uur. Ik weet nog even niet hoe laat ik precies in de uitzending te horen zal zijn, maar volgens mij is het sowieso wel een leuk programma, dus ik zou zeggen: tune in en luister.  

En waarom ben ik dan eigenlijk op de radio? Nou, ik zeg u één zin: “These go up to 11.”

Juist, vanwege de film THIS IS SPINAL TAP, waar ik (5 en een half jaar geleden alweer!) mijn scriptie over schreef. Het grote nieuws is namelijk: Spinal Tap gaat weer de studio in!

Nu mijn scriptie er maar weer eens op naslaan. Want wat voor e-norm zinnige dingen heb ik er ook alweer over geschreven….:-)

Kattenkwaad

Sinds afgelopen maandag zit de schuifdeur dan eindelijk op zijn plek. De juiste rails waren na 2 weken eindelijk geleverd. Nu ja, juist. Dit keer waren ze niet te kort, maar 20 cm te lang…Maar daar valt makkelijker iets aan te doen.

In ieder geval, de deur zat er in, met dank aan vriend W., en de avond viel. Wat zou poes Mus gaan doen? Dat was de grote vraag. Na 9 jaar altijd bij ons op bed te hebben mogen slapen – met name vanwege het feit dat we in al die jaren simpelweg geen deur hadden die dicht kon- wat zou ze gaan ondernemen?

Nacht 1: na een uur klagelijk miauwen en krabben aan de deur, kwam er opeens een stukje extra licht de slaapkamer binnen. Ja hoor, ze had haar pootje in het kleine stukje tussen deur en muur weten te porren en de deur schoof langzaam open. Triomfantelijk sprong ze op het bed, liep een rondje en ging daarna weer terug naar de keuken om brokjes te eten. Hmm.

Nacht 2: M. was er op uit gegaan en had, heel slim, een magneetje gekocht dat hij tussen de muur en de schuifdeur bevestigde. Weer probeerde Mus die nacht de deur met veel gekrab, getik en gemiauw open te krijgen, maar….het lukte niet! Ook wist ik haar buiten te houden, elke keer als ik ’s nachts naar de wc ging (3 of 4 keer…). Aangezien ze steeds recht voor de deur op wacht bleek te zitten. Ik sliep die nacht voor mijn zwangere doen best wel diep.

De volgende nachten van de week ging het ongeveer hetzelfde. Wel eerst krabben en miauwen als we naar bed gingen, maar uiteindelijk droop ze af.

Tot vannacht. Ik sliep al bijzonder slecht wegens enorme buik, moeilijk positie kunnen vinden en plassen, plassen, plassen. Maar daarnaast ging Mus ook nog eens de hele nacht door met heel erg zielig miauwen en eindeloos krabben. En vanochtend om half acht, kwam er opeens weer dat kiertje licht de slaapkamer binnen. “Oh nee he!” zuchten M. en ik allebei. Mus had door aanhoudend te pielen nu ook de deur mét magneet open weten te krijgen. Weer dat triomfantelijke rondje over het bed en daarna door naar de keuken. Zucht.

Nu is het oorlog tussen mens en dier- dat begrijp je wel, hoe veel we ook van Mus houden. M. vond achterin het kastje onder de gootsteen een spray die we ooit voor de bank kochten, zodat ze daar niet aan zou krabben. Een soort katten-Mosquito, maar dan met geur. Deze gaan we nu op de deur uitproberen. All is fair in love and war.  

[Het ziet er wel schattig uit- zo’n klein beestje met zo’n grote deur]