Ik ontdekte deze vorm van pasta (van aardappelmeel gemaakt, overigens) in 1996, toen ik met mijn neef op Interrail was door Europa. We hadden weinig geld, dus probeerden we ’s middags zo veel mogelijk te eten, zodat we ’s avonds al genoeg hadden aan brood en kaas als avondeten.
Het was voor mij echt een ontdekking, die gnocchi. Wat heerlijk, wat romig (vaak worden ze overgoten met kaas namelijk), wat lekker! Vele lunches propte ik mij vol met dit heerlijke goedje. Bij thuiskomst probeerde ik ze vervolgens een paar keer zelf te maken, maar dat bleek nog helemaal niet zo makkelijk te zijn. In de winkels in Nederland zag ik ze helaas nergens. Totdat ze opeens in de AH en notabene de Xenos verschenen! Joepie! Gnocchi!
Maar nu ik sinds 1996 weer in Italië ben, begrijp ik weer waar ik destijds zo extatisch over was. Wat ze hier verkopen, dat zijn pas échte gnocchi. Die in Nederland uit een pakje gaan nergens over. Veel te groot en wollig. Nee, dan de gnocchi hier…Die zijn kleiner dan ik me herinner, minder plakkerig, maar toch romig en vooral heel erg vers. Met alleen wat verse pesto en pijnboompitten eroverheen zijn ze al niet te versmaden.
Daarom stop ik nu met schrijven en ga ik lekker het dorp in. Gnocchi eten! Arrivederci.
Swaans Wereld 