Toen ik in de nacht van vrijdag op zaterdag lag te rillen van de pijn, pakte M. de telefoon om toch maar de verloskundige te bellen, ook al was het half 3 ’s nachts. De verloskundige hoorde het verhaal aan, namelijk dat ik enorme krampen en pijn in mijn rechterzij had en daar niet van kon slapen. Ze zei dat het haar het beste leek om contact op te nemen met het ziekenhuis. Waarschijnlijk was het niks ernstigs, zeker omdat ik geen bloedverlies had, maar het was toch beter om het zekere voor het onzekere te nemen. Na enkele minuten belde ze terug, dat we nu bij de afdeling verloskunde terecht konden.
Dus snel raapten we wat spullen bij elkaar, probeerden zo kalm mogelijk te blijven, en gingen met de taxi naar het door ons al zo vaak bezochte OLVG. Daar aangekomen werden we opgevangen door een erg aardige arts die dienst had. Ondertussen voelde ik me wel al ietsje beter, maar echt gerust was ik er nog niet op.
De arts stelde wat vragen aan me, waar ik precies last van had en porde in mijn buik, terwijl ik een half uur op bed moest blijven liggen, zodat er een goed hartfilmpje van het kind gemaakt kon worden. Ze nam bloed af en urine mee, en toen moesten we wachten.
Daar zaten we dan opeens, met z’n twee-en, midden in de nacht op de afdeling verloskunde. Nu ja, met z’n drieën eigenlijk, want luid en duidelijk klonk het gekataklop van het hartje van de kleine in mijn buik!
De resultaten van het bloed en de urine waren gelukkig snel bekend. Ook kreeg ik nog zowel een uit- als inwendige echo. Daar was het kind mooi op te zien. Ze zei dat het goed groeide, waar we heel blij mee waren. Al met al was er niks raars te zien of op te sporen. Ik had geen blindedarmontsteking, zwangerschapsvergiftiging, ontsluiting, harde buik of wat dan ook. En het hartfilmpje was ook helemaal in orde. De arts raadde me aan om een paracetamol te nemen en lekker naar bed te gaan.
Wat die krampen dan geweest zouden kunnen zijn? Dat wist ze niet te zeggen helaas. Zelf denk ik een combinatie van stress, obstipatie en een groeispurt.
Niet veel later waren we thuis en viel ik al snel in slaap na een zeer enerverende nacht. Pfoe. Wat een gedoe weer.
Kindje in mijn buik: zullen we een deal sluiten? Ik zal proberen een stuk rustiger aan te doen (zo ver dat voor mij als persoon mogelijk is…), en dan groei jij gewoon goed en gestaag door, totdat het tijd is om er uit te komen. Afgesproken? Afgesproken.
Swaans Wereld 